به کمین دعوی هستی ام که چو شمعش از نظر افکنم

هوس سری ته پاکشم رگ گردنی به سر افکنم

ز غبار عالم مختصر چه هوای سیم و چه فکر زر

اثری نچیده ام آنقدرکه بروبم و به در افکنم

به سواد دوری حرص وکد چه امید محمل من کشد

فلک اطلسش مگرآورد که جلی به پشت خر افکنم

اگرم دهد طلب وفا به بنای داغ غمت رضا

دو جهان به آتش دل گدازم و طرح یک جگر افکنم

نتوان شدن به وفا قرین مگر از سجود ادب کمین

چو سرشک پاکشدم جبین که به آن مکان گذر افکنم

المی که بر جگرآورم به کجا ز سینه برآورم

که به کوه اگرگذر آورم به صدایش ازکمر افکنم

چقدر به عرصهٔ آب وگل کندم مصاف هوس خجل

مژه ای زگرد شکست دل به هم آرم و سپر افکنم

به رهی که محمل نیک وبد هوس سجودتومی کند

سرخویشم از مژه پا خورد چو به پیش پا نظر افکنم

چو سحاب می پرم از تری به هوای منصب محوری

مگر انفعال سبکسری عرقی کند که پر افکنم

به چنین بضاعت شعله زن من بیدل و غم سوختن

که چو شمع در بر انجمن شرر است اگر گهر افکنم